Die man

Dit is die lang man, die lang man,

in die groen jersey

almal wou hê hy moes op die water  loop…

maar hy het eerder met ou tannies,

boeretannies, met baie bagasie

en gemoedelike name soos Betsie

en ongemaklike vanne soos Verwoerd

tee gedrink,

hartlik geglimlag,

opreg, met sy oë,

met ’n hart vol onthou,

maar sonder haat.

 

Dit is die lang man, die lang man,

in die groen jersey

almal wou hê hy moes die brode vermeerder

maar hy het eerder

die letsels van die verlede

met sy twee hande toegemaak

die bokshandskoene weggepak

die gebalde vuis oopgemaak

’n rojale groet,

sonder verwyt.

 

Dit is die lang man, die lang man

in die groen jersey

almal wou hê hy moes uit die water  wyn  maak

maar hy het hierde land

soos ’n kind, op sy rug gedra, geabba,

die man wat ’n eiland was,

sonder gesig

met die splinters van Sharpeville,

die briefskerwe se sterwe van Ruth First

die bittere jarelange verlange

na kind, na vrou,

weggesluit agter tralies

alles, iewers in sy gees vasgekerf,

weggepak.

 

Dit is die lang man, die lang man

in die groen jersey, nommer ses

wat nou die land, soos ’n rugbybal

vir ons elkeen wil aangee.

 

Die man, wat hier eens net ’n eiland was

het ’n rots, ’n universele baken, geword.

Nkosi Sikelel' iAfrika.

 

(c) Clinton V. du Plessis, 2013